Interview: Fotografe Shana aan het woord.

Dat Shana haar beroep met veel passie en plezier uitoefent, wordt al snel duidelijk in dit interview. Shana komt over als een bescheiden, avontuurlijk en vriendelijk persoon. Ze is graag onder de mensen, maar kan ook prima alleen zijn. Mensenkennis, ruimtelijk inzicht en oog voor details, ze heeft het allemaal. Wat haar zo goed maakt als woningfotografe? Dat lees je hier.

Allereerst, super leuk dat je bereid bent om mee te doen aan dit interview. Voor iedereen die jou nog niet kent, kun je iets over jezelf vertellen, Shana?
Met alle plezier stel ik mij graag even voor. Ik ben Shana uit Westerlo, een Kempense gemeente ergens diep verscholen tussen Antwerpen en Hasselt. Dit is ook de regio waarvoor ik ben aangesteld bij Zibber.

Ik woon samen met mijn vriend Thomas, drie poezen, een Vlaamse reus en een half dozijn kippen in het huis van mijn opa op het platteland. Tussen maïs akkers en weilanden hebben wij daar onze kleine oase, met een bosje en een zelfgemaakte boomhut. Echt genieten met weinig luxe.

Wat voor studie heb je gevolgd? En wanneer ontdekte je jouw passie voor videografie en fotografie?
Dankzij mijn schooltijd in het middelbaar kunstonderwijs kwam ik al vroeg in contact met het medium fotografie. Het leek mij dan ook boeiend deze kriebel verder te onderzoeken op de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Na vier jaar, waarvan zes maanden in China werd ik Master in de fotografie. Ik trok er op uit, om mezelf te belonen. Een half jaar lang reisden mijn vriend en ik al liftend door Peru, Argentinië en Chili. Dit was voor mij tot nu toe de meest unieke en intense ervaring uit mijn leven. Zowel de natuurpracht als de levenswijsheid heeft mij gevormd tot wie ik nu ben.

Je bent nu een tijdje in dienst bij Zibber. Wanneer hoorde je voor de eerste keer van Zibber?
Ik leerde Zibber door een vriendin van mij die een vacature deelde; Zibber België zocht een vastgoedfotograaf voor de regio waar ik woon. Nu is die vriendin mijn collega en zijn Vroni en ik beide verantwoordelijk voor regio Kempen. Zij met uitbreiding naar Limburg en ik naar Antwerpen. Al te vaak overlappen onze trajecten en staan we elk in elkaars buurt.  

''Dit was tot nu toe de meest unieke ervaring uit mijn leven.
Het heeft me ook echt gevormd tot wie ik nu ben.''

Jij bent werkzaam in de regio Kempen en Antwerpen. Wat maakt deze regio leuk om voor te fotograferen?
De bewoners horen meestal onmiddellijk dat je van de streek bent. Kempenaars hebben volgens de rest van Vlaanderen een typerend sappig accent en zodra streekgenoten dit herkennen voelen ze zich al een stuk beter op hun gemak. Het is vanaf dan ook aangenamer werken omdat de mensen vriendelijker zijn en graag een babbeltje slaan.

Hoe begint je werkdag? Heb je een ochtendritueel?
Een echt ochtendritueel heb ik niet. Aangezien ik ’s ochtends niet eet heb ik in principe niet veel tijd nodig. Toch is de tijd, tussen opgestaan en vertrekken, snel om.

Nadat ik uit bed ben gestapt zorg ik snel voor onze dieren, ik kleed mij aan, overloop  de opdrachten een laatste keer en kijk de koffers na, maak een lunchpakket, laad de auto in en ‘ciao’!

Wat maakt het dat jij zo goed bent in je werk?
Ik ben erg gestructureerd tot zelfs een tikkeltje perfectionistisch. Vandaar dat ik altijd open sta om zoveel mogelijk bij te leren. Ook over mezelf. Ik luister graag naar wat mensen over mij of mijn werk denken, als het constructieve kritiek is tenminste.

''Een vertrouwensband opbouwen is bij dit werk niet onbelangrijk.
Je bent tenslotte veelal in iemands privé omgeving.''

Wat is de meest bijzondere woning die je gefotografeerd hebt?
Dat is sowieso de penthouse op het Eilandje in Antwerpen, vijftien verdiepingen hoog, pal naast het Kattendijkdok. Het gigantische appartement met grote ramen  heeft een fenomenaal uitzicht over Antwerpen. Aan de ene kant zicht op de Schelde en langs de andere kant het MAS met de omringende jachthaven. Het interieur is strak en afgewerkt in licht hout als eyecatcher een kunstwerk van Rinus van de Velde langs de eettafel in de open keuken.

Je hebt natuurlijk voornamelijk contact met bewoners. Je komt bij veel verschillende mensen over de vloer. Waarom denk je dat bewoners zich zo op hun gemak voelen bij jou?
Ik ben van nature een sociaal iemand, dus probeer meestal zo snel mogelijk een gesprek aan te gaan met de bewoners. Na dit korte praatje probeer ik met iemand die het pand kent een kleine rondleiding te doen, zo weet ik waar alles is en zo voelen ze zich ook meer op hun gemak. Het is logisch dat je niet zomaar bij iedereen op slag welkom bent maar na een rondleiding laten de mensen mij meestal rustig mijn werk doen. Ook ontstaat er een soort van vertrouwensband en dat is niet onbelangrijk. Je bent tenslotte veelal in iemands privé omgeving.

Wat is jouw leukste, grappigste herinnering aan het werken bij Zibber tot nu toe?
Het etentje van Zibber in de zomer van 2018, ook mijn eerste kennismaking met heel de groep. Wij zijn toen met z’n alle gaan eten, maar toen was het ook de WK match van Brazilië – België, die we toen ook gewonnen hebben. Was een super gezellige avond met pintjes en plezier.

''Buiten het feit dat je fotografie leuk moet vinden.
Is ruimtelijk inzicht en oog voor details van groot belang.''

Als fotograaf ontkom je er niet aan dat je af en toe in verdrietige of moeilijke situaties terecht komt. Bijvoorbeeld wanneer iemand noodgedwongen moet verhuizen. Hoe ga je met zulke situaties om?
Soms voel je dat je in een moeilijke situatie bent terecht gekomen en dan probeer ik voorzichtig een gesprek aan te knopen, al dan niet over waarom men gaat verhuizen. Je merkt dan direct of de persoon erover wilt praten of niet.

Laatst had ik een oude man die meer dan 60 jaar in datzelfde huis had gewoond. Zijn echtgenoot was nog maar net overleden. Tijdens het fotograferen vroeg de man welke meubels hij best zou meenemen naar zijn volgende stek. Vol ongeduld had hij het over zijn “chique appartement aan het water”.

Waar moet volgens jou een goede fotograaf aan voldoen?
Je moet sociaal zijn en mensenkennis hebben. Elke keer opnieuw moet je jezelf voorstellen en weet je niet bij wie je over de vloer komt. Lange afstanden afleggen met de auto horen ook bij deze job, dus je moet best wel een behendig chauffeur zijn en graag in je Zibber autootje zitten. Het lijkt mij voor de hand liggend dat een basis fotografie aangewezen is, toch is het hebben van een ruimtelijk inzicht en oog voor detail van groter belang.

''Constructieve kritiek is altijd welkom.
Ik wil mijn fotografie blijven ontwikkelen, maar ook zeker op persoonlijk vlak.''

Welke karaktereigenschappen kun je goed gebruiken, tijdens het werken als fotograaf?
Daar kan ik heel kort in zijn. Je moet sociaal zijn en doelgericht én vakkundig kunnen werken.

Wat doe je het allerliefste in je vrije tijd, dus wanneer je niet aan het werk bent?
Ik ben een sportief persoon in mijn vrije tijd. Fietsen langs de velden, wandelen in het bos of zwemmen in het plaatselijk buitenzwembad zijn mijn favorieten. Naast sport hou ik ook enorm van te gepasten tijde het nachtleven in te duiken met vrienden.

Als fotograaf ben je heel erg op jezelf aangewezen. Mis je het af en toe om in een team te werken? Waarom wel of waarom niet?
Ik vind het best fijn om alleen te werken maar soms mis ik het ook om te overleggen met collega’s of om gewoon in goed gezelschap te zijn. Er zijn af en toe wel momenten dat we samenkomen, maar die mogen wat vaker gebeuren.

Wat zou je nog willen leren tijdens je carrière?
Beter afgestemd zijn op de makelaars en hun visie en strategieën, zodat we elkaar steeds beter begrijpen en zo tot een uitmuntende samenwerking kunnen komen. Ook mezelf telkens blijven vernieuwen en dingen bijleren in de woningfotografie.